چو از درد روزی بسستی بود

همه آرزو تندرستی بود

چو با ما گرانی و سستی بود

ز دشمن همه چیره دستی بود

غرابی که با تندرستی بود

همه دانش انجیر بستی بود

میل بالا بهتر از پستی بود

عاشقی خود رستن از هستی بود

پیش دانا خرقه مستی بود

پیش نادان دیدن هستی بود

آنچه گفتم مگر به مستی بود

غلطست این، که عین هستی بود

کی تواند بود بی وجه معاش

هر که اندر عالم هستی بود

لیکن از ساقی می افزون خواستن

نزد هشیاران ز بد مستی بود

با کفاف روزگار ایدل بساز

[...]

بسا شه که در ضعف و سستی بود

نصیب گدا تندرستی بود

به عقلی که در می پرستی بود

به هوشی که در عین مستی بود

جوانی که با رنج و سستی بود

به از پیری و تندرستی بود

گرچه این می را دوصد مستی بود

نیست را سرمایۀ هستی بود

آنچه از مال جهان هستی بود

صرف عیش و طَرَب و مستی بود