کنون ای سنگدل بر خیز و باز آی

مرا و خویشتن را رنج مفزای

بیا ساقی آن شربت جانفزا‌ی

به من ده که دارم غمی جانگزا‌ی

گر چه زد او خنجر پهلو گزای

بود ز عیسی نفس جان فزای

تا شود در جهان علم و عمل

شاهد دین تو جمال افزای

زآنچه در خور نیفتدت باز ایست

زآنچه لایق نباشدت باز آی

حسن ترا اهل عمل فتنه زای

دشمنی آرای و عداوت گزای

درین اهرمن گاه وحشت فزای

پژوهیده دنیای آشوب زای

بیفکن ز دست خود این جان گزای

که الفت بلایی ست با ناسزای

به گوهر یکی باد رامش فزای

به از یک جهان رود مردم گزای

رسیدی به وی چون تف جانگزای

به شیر خدا گفتی او ناسزای

نفست مشکبیز و عنبرزای

سخنت دلربا و روح افزای