مر آن هر یکی را یکی جام زر

به دست اندرون پر ز مشک و گهر

سوی گرگساران شد و باختر

درفش خجسته برافراخت سر

منوچهر منشور آن شهر بر

مرا داد و گفتا همی دار و خوار

به بالین رودابه شد زال زر

پر از آب رخسار و خسته جگر

همی گفت نندیشم از زال زر

نه از سام و نز شاه با تاج و فر

چنین گفت مر زال را کای پسر

نگر تا نباشی جز از دادگر

ازو شهر توران شود بی‌هنر

به کین تو آید همان کینه‌ور

ز بیدادی نوذر تاجور

که بر خیره گم کرد راه پدر

چنین گفت کای کار دیده پدر

ز ترکان به مردی برآورده سر

ستودان همی سازدش زال زر

ندارد همی جنگ را پای و پر

هیون تکاور برآورد پر

بشد نزد سالار خورشید فر

چنین گفت با ویسهٔ نامور

که دل سخت گردان به مرگ پسر

ترا رفت باید ببسته کمر

یکی لشکری ساخته پرهنر

خزروان دمان با عمود و سپر

یکی تاختن کرد بر زال زر

به دست اندرون داشت گُرز پدر

سرش گشته پر خشم و پر خون جگر

سوی شاه ترکان نهادند سر

گشاده سلیح و گسسته کمر

گیایی که روید بران بوم و بر

نگون دارد از شرم خورشید سر

اگر داردی طوس و گستهم فر

سپاه است و گردان بسیار مر

سوی زابلستان بشد زال زر

جهانی گرفتند هر یک به بر

چو بنشست بر تخت و گاه پدر

جهان را همی داشت با زیب و فر