برفتم بران شهر دیوان نر

نه دیوان که شیران جنگی به بر

به پیش پدر شد پر از خون جگر

پر اندیشه دل پر ز گفتار سر

که آزرده گشتست بر تو پدر

یکی پوزش آور مکش هیچ سر

چو زال اندر آمد به پیش پدر

زمین را ببوسید و گسترد بر

مگر آنکه سام یلستم پدر

و گر هست با این نژادم هنر

به زین اندرون گُرزهٔ گاوسر

به بازو کمان و به گردن سپر

بیاراست تن را به دیبا و زر

به در و به یاقوت پرمایه سر

پر از مشک و کافور و یاقوت و زر

ز پیروزهٔ چند چندی گهر

چهل جامه دیبای پیکر به زر

طرازش همه گونه گونه گهر

بسان سپهری یکی تخت زر

برو ساخته چند گونه گهر

به نزد منوچهر شد زال زر

چنان شد که گفتی برآورده پر

بیامد به شبگیر بسته کمر

به پیش منوچهر پیروزگر

بود زندگانیش بسیار مر

همش زور باشد هم آیین و فر

کجا بارهٔ او کند موی تر

شود خشک همرزم او را جگر

همی بدرود آن گیا خشک و تر

نه بردارد او هیچ ازآن کار سر

زمانی پر اندیشه شد زال زر

برآورد یال و بگسترد بر

چه از تاج پرمایه و تخت زر

چه از یاره و طوق و زرین کمر

برون رفت با فرخی زال زر

ز گردان لشکر برآورده سر

بساطی بیفگند پیکر به زر

زبر جد برو بافته سر به سر

یکی تاج زرین نگارش گهر

نهاد از بر تارک زال زر