فریدون همی بر منوچهر بر

یکی آفرین خواست از دادگر

ز پروازش آورد نزد پدر

رسیده به زیر برش موی سر

ز دینار و خز و ز یاقوت و زر

ز گستردنی‌های بسیار مر

همان تخت پیروزه و تاج زر

همان مهر یاقوت و زرین کمر

بماند به نزد شما این پسر

که همتای جان است و جفت جگر

ابا یاره و گُرزهٔ گاو سر

ابا طوق زرّین و زرّین کمر

چنین گفت با مهتران زال زر

که زیبنده‌تر زین که بندد کمر

که آن را که اندازد از بر پدر

تو خواهی که گیری مر او را به بر

بترک آنگهی گفت زان سو گذر

بیاور تو آن مرغ افگنده پر

چنین گفت مر جفت را باز نر

چو بر خایه بنشست و گسترد پر

بدیشان سپردند زر و گهر

پیام جهان پهلوان زال زر

پرستنده گفتند یک با دگر

که آمد به دام اندرون شیر نر

کف و ساعدش چو کف شیر نر

هیون ران و موبد دل و شاه فر

شگفت اندرو مانده بد زال زر

برآن روی و آن موی و بالا و فر

جز از پهلوان جهان زال زر

که با تخت و تاجست وبا زیب و فر

گرایندهٔ تاج و زرین کمر

نشانندهٔ زال بر تخت زر

ز پیمان نگردد سپهبد پدر

بدین کار دستور باشد مگر

گشاد آن سخن بر ستاره شمر

که فرجام این بر چه باشد گذر

همه پیکرش سرخ یاقوت و زر

شده زر همه ناپدید از گهر

خروش تبیره برآمد ز در

هیون دلاور برآورد پر