ای صدر بکن هر چه توانی ز تغافل

تا روز خود از وعده تو می شمرم من

باشد که ادب گیرم و جایی ننشینم

چون سیلی مطل تو فراوان بخورم من

از شعر و تقاضا دل و مغزم به خلل شد

[...]

گر از اوباش راه ایمان برم من

توانم گفت کز سگ بهترم من

ازین شهرش به شهر خود برم من

به شیر و شکّرش می‌پرورم من

اگر خواهی که شه را بنگرم من

ترا پنهان در آن ایوان برم من

ز پیش اندیشی خود رهبرم من

توانم کز سر جان بگذرم من

بسوزانم در اینجا ظاهرم من

که بر هر شبی حقیقت قادرم من

همین دم میزنم مینگذرم من

از این دم تا که جان را بسپرم من

به مهر دوست یعنی در خورم من

گر او خورشید شد نیلوفرم من

او در دل و چون باد صبا در بدرم من

پرسم خبر از غیر و ز خود بیخبرم من

شکر بر طوطی فکن و گل سوی بلبل

آتش بمن انداز که مرغ دگرم من

خلقی همه نزدیک و تو مپسند که از دور

[...]

نمی دانی که دیو ده سرم من

ز نُه گردون به شوکت بر ترم من

فلانی پا بود یعنی سرم من

ازو پیدا و پنهان بهترم من

ندانم باده ام یا ساغرم من

گهر در دامنم یا گوهرم من

چنان بینم چو بر دل دیده بندم

که جانم دیگر است و دیگرم من

بر تختگاه تجرد سلطان نامورم من

با سیرت ملکوتی در صورت بشرم من

این عالم بشری را من زادهٔ گل و خاکم

لیکن ز جان و دل پاک از عالم دگرم من

سلطان ملک فنایم منصور دار بقایم

[...]