اگرچه به رنجست هم بگذرد

پی رخش فرخ زمین بسپرد

زمانه بدین سان همی بگذرد

دمش مرد دانا همی بشمرد

دگرباره بیدار شد خفته مرد

برآشفت و رخسارگان کرد زرد

به گوش تو گر نام من بگذرد

دم و جان و خون و دلت بفسرد

چنین برز و بالا و این کار کرد

نه خوب است با دیو جستن نبرد

به گاه قباد این خروشش نکرد

کجا کرد با شاه ترکان نبرد

میان سپاه اندر آمد چو گرد

سران را سر از تن همی دور کرد

سزای تو دیدی که یزدان چه کرد

ز دیو و ز جادو برآورد گرد

چو از شاه بشنید فرهاد گرد

زمین را ببوسید و نامه ببرد

نگشت ایچ فرهاد را روی زرد

نیامد برو رنج بسیار و درد

همی گفت با من که جوید نبرد

کسی کاو برانگیزد از آب گرد

عنان را بپیچید و برخاست گرد

ز بانگش بلرزید دشت نبرد

پس پشت او اندر آمد چو گرد

سنان بر کمربند او راست کرد

به شهر اندرون هرکه بد سالخورد

چو برگشته دیدند باد نبرد

جهان گشت تاری سراسر ز گرد

ببارید شنگرف بر لاژورد

چو این داده باشد برو بگذرد

سپاهش بروبوم او نسپرد

ز سودابه گفتار باور نکرد

نیامدش زیشان کسی را بمرد

بدیشان چنین گفت کاین کارکرد

ستوده ندارند مردان مرد

سرانجام نیک و بدش بگذرد

شکارست مرگش همی بشکرد

ببارید رستم ز چشم آب زرد

دلش گشت پرخون و جان پر ز درد