برفتند با سوگواری و درد

ز درگاه کی شاه برخاست گرد

جهان فریبنده را گرد کرد

ره سود بنمود و خود مایه خْوَرد

بر آمد به سنگ گران سنگ خرد

همان و همین سنگ بشکست گرد

یکی جشن کرد آن شب و باده خْوَرد

سده نام آن جشن فرخنده کرد

دگر پنجه اندیشهٔ جامه کرد

که پوشند هنگام ننگ و نبرد

ز هر انجمن پیشه‌ور گرد کرد

بدین اندرون نیز پنجاه خورد

چه گفت آن سخن‌گوی آزاده مرد

که آزاده را کاهلی بنده کرد

گرانمایه هم شاه و هم نیک مرد

ز ترس جهاندار با باد سرد

جوان نیک‌دل گشت فرمانش کرد

چنان چون بفرمود سوگند خورد

چو ضحاک بشنید اندیشه کرد

ز خون پدر شد دلش پر ز درد

به هر نیک و بد شاه آزاد مرد

به فرزند بر نازده باد سرد

چو ضحاک دست اندر آورد و خورد

شگفت آمدش زان هشیوار مرد

خورش ساز و آرامشان ده به خورد

نباید جز این چاره‌ای نیز کرد

تو گفتی که بر گنبد لاژورد

بگسترد خورشید یاقوت زرد

فراوان غم و شادمانی شمرد

برفت و جهان دیگری را سپرد

از آن روزبانان ناپاک مرد

تنی چند روزی بدو باز خورد

پذیرفت فرزند او نیکمرد

نیاورد هرگز بدو باد سرد

که دشمن اگر چه بود خوار و خرد

نبایدت او را به پی بر سپرد

ز چرخ فلک بر سرت باد سرد

نیارد گذشتن به روز نبرد

همان کاوه آن بر سر نیزه کرد

همانگه ز بازار برخاست گرد