در خور ملک جز نبردی نیست

مردی دیگران ز مردی نیست

جانا ز رهت نصیب من گردی نیست

آری چکنم مخنّثی مردی نیست

گر مردم و گر نیم مرا در ره تو

سرتاسر روزگار جز دردی نیست

دلها ز جفاهای تو بی گردی نیست

لبها ز غم تو بیدم سردی نیست

دردی دگرم نمای جز درد فراق

کز درد فراق صعبتر دردی نیست

دل نیست که از غمت در او دردی نیست

کس نیست که از تو بر دلش گردی نیست

من مرد ره عشق توام لیک این بار

آن صبر که پایمردیم کردی نیست

زان سبب بوی نیمه مردی نیست

مردمی را ز دور گردی نیست

شکر می کن کزانت دردی نیست

بر ضمیرت ز درد گردی نیست

بهر خود گرمی جز سردی نیست

سردی آیین جوانمردی نیست

ساز بر خود حرام، آسایش

که فراغت طریق مردی نیست

پا بفرسای در ره طلبش

پا همین بهر هرزه گردی نیست

راهی بنما که رهنما مردی نیست

صد ره به هیچ گذر گردی نیست

با درد تو هیچ نسبتم نیست، ولی

بی نسبتی درد تو کم دردی نیست

این چه دشت است که سرتاسر آن گردی نیست

که بر او دیده ی خونین و رخ زردی نیست

خرم آن کس که برویش ز رهت گردی هست

وانکه بر دل، دگر از هیچ رهش گردی نیست

عقل در کشمکش نفس درنگی نکند

[...]

خرم آن کس که به رویش ز رهت گردی هست

وانکه بر دل ز تو ازهیچ رهش گردی نیست

عقل درکشمکش نفس درنگی نکند

این دغل را بجز از عشق هماوردی نیست

تو اگر مرد رهی در طلب درد نشاط

[...]

پس این قافله جز گردی نیست

بدتر از بی‌خبری دردی نیست