کنون گاه شادی و می خوردنست

نه هنگام اندیشه‌ها کردنست

ترا ز این جهان روز برخوردنست

نه هنگام تیمار و پژمردنست

بلایی ز دوزخ سفر کردنست

غم چیز و تیمار جان خوردنست

شیخ گفتا شوخ پنهان کردنست

پیش چشم خلق، ناآوردنست

جبن چیست از سایهٔ پژمردنست

چون شکوفه از دمی افسردنست

مکر چیست از زهر حلوا کردنست

وانگه آن حلوا ز سودا خوردنست

حرص چیست از جهل گرد آوردنست

چون شود کوهی بزیرش مردنست

برچیست از تشنگی خود مردنست

جمله را سیراب احسان کردنست

جوع چیست اصل دو عالم خوردنست

هم ز جوع آخر بزاری مردنست

کار عالم زادنست و مردنست

گه پدید آوردن و گه بردنست

با شکیبائی تقرب کردنست

حرمت مردم بجای آوردنست

خشم خود دیگر فروناخوردنست

خصلت چارم بخیلی کردنست

شرط من جا بالحسن نه کردنست

این حسن را سوی حضرت بردنست

تا که این دیوار، عالی‌گردنست

مانع این سر فرود آوردنست

بر ملولان این مکرر کردنست

نزد من عمر مکرر بردنست

این چه دم اژدها افشردنست

هیچ دانی چه خبر آوردنست

شرط روز بعث اول مردنست

زانک بعث از مرده زنده کردنست

سررشته خویش گم کردنست

بجیب اندرون مار پروردنست

عیدست و عیش من برخش جان سپردنست

او را صباح عید و مرا روز مردنست

فکر تدبیر سلامت خون راحت خوردنست

ما همه بیچاره‌ایم و چاره ما مردنست

صبح گر هنگامهٔ نشو و نما بر چرخ چید

خاک ما را هم بساطی بر هوا گستردنست

بس که در باغ جهان تنگ است جای انبساط

[...]