تا خدایی که خیر و شر داند

بر من این‌کار سهل گرداند

بسا بساط خداوند ملک دولت را

که آب دیدهٔ مظلوم در نورداند

چو قطره قطرهٔ باران خرد بر کهسار

که سنگ‌های درشت از کمر بگرداند

آن‌کس‌که توانگرت نمی‌گرداند

او مصلحتِ تو از تو بهتر داند

تاج و تختی که پاو سر داند

عاشقش کم ز خاک در داند

خواجه هر چند پر هنر داند

جرم خود بنده نیکتر داند

مرد حق زان که را بتر داند

که دلش را ز حق بگرداند

زن خدا را ز جنس نر داند

در دلش لابه را اثر داند