مگر زان کِشت او را دیده در جان

که او را زود آرد بار مرجان

بتی چون رامش اندر می مهی چون دانش اندر جان

بلای دل بدو سنبل شفای جان بدو مرجان

پایی اندر تن و یکی در جان

متحیّر بمانده چون مرجان

هر روز نو برآئی ای دلبر جان

سودای نوی درافکنی در سر جان

در ده پرده بهر سحر ساغر جان

ای تو پدر جان من و مادر جان

سخن روح است و پیکر جوهر جان

سخن را هست منت بر سر جان

حسبی الله گذشتم از سر جان

یا شوم غرقه یا برم مرجان

دو چشم از جزع و دو گونه ز مرجان

گهرهای فراوان هشته در جان