از بسکه ز ناکسان رسید آزارم

این شهر همی بناکسان بگذارم

چون باز وفا و مهر تو یاد آرم

من یاد محال ناکسان بردارم

یک دو رکعت بی او چو بگذارم

بعد از آن نفس گشت بیدارم

من آن پالودهٔ روغن‌گذارم

که جز نامی ز شیرینی ندارم

ره و رسم نیاکان چون گذارم

ز شاهان گذشته شرم دارم

آرزوهاست با تو بگذارم

کارزوی خود از تو بردارم

ترا از دست اکنون چون گذارم

تو خواهی بود جانان پایدارم

بدرد تازه هر ساعت مرا مشغول خود میکن

نه زین پیکار کم داری و نه بیکار بگذارم

بیک غم ابلهی باشد که از عشق تو بگریزم

چو یک غم بخشی ام جانا غمی دیگر طمع دارم

نه خوش باشد که ایشان را گذارم

به هر کاری تو را در بار دارم

منت یک هندوی خدمتگذارم

که جان در آتش از بهر تو دارم

گفتی چو غمت رسد ترا غمخوارم

شادت کنم و بغم دگر نگذارم

اکنون که ز پا فتادم از درد فراق

بردست وصال جان ما بردارم

غرور سرکشی یکسو گذارم

ز دمسازان پیشین یاد آرم

هست از کشاکش خصم این ره که می سپارم

ورنی چنین نبایست نعشت بجا گذارم

آن نیستم که بی دوست آنی تحمل آرم

باور مکن که من دست از دامنت بدارم