وگرنه بدان پادشاهی رسد

درازست بر هر سویی دست بد

ترا شهر توران بسندست خود

به خیره همی دست یازی ببد

دل رستم اندیشه‌ای کرد بد

که کاووس را بی‌گمان بد رسد

اگر یک زمان زو به من بد رسد

نسازیم پاداش او جز به بد

بدو گفت شاه ار به مردی رسد

نباید که بیند ورا چشم بد

بدان تا شود با سیاووش بد

بدانسان که از گوهر او سزد

کسی کاو ببیند سرانجام بد

ز کردار بد بازگشتش سزد

ازو نیز هم بر تنم بد رسد

چپ و راست بد بینم و پیش بد

بدیشان چنین گفت کز بخت بد

فراوان همی بر تنم بد رسد

زبان برگشایند هر کس به بد

به هرجای بر من چنان چون سزد

کسی کز پدر کژی و خوی بد

نگیرد ازو بدخویی کی سزد

ز گفتار بدخواه و ز بخت بد

چنین بی‌گنه بر سرم بد رسد

بدو بر بهانه ندارم ببد

گر از من بدو اندکی بد رسد

بران اهرمن نیز نفرین سزد

که پیچد روانت سوی راه بد

نه آوای مرغ و نه هُرّای دد

زمانه زبان بسته از نیک و بد

نبینم همی اختر خویش بد

ندانم چرا بر سرم بد رسد

پدید آید از روی کشور دو دد

که هرکس رسد از بد دد به بد

بیامد به پیش خداوند دد

خداوند هر دانش و نیک و بد

کی نامور دست بر دست زد

بنالید ازان روزگاران بد

هوازی یکی دست بر دست زد

چو دشمن بود گفت فرزند بد