بدان گیتی افتاد نیک و بدش

همانا که نیک است با ایزدش

از پی رتبت قبول و ردش

در برو بر درند نیک و بدش

گرچه آن کارنامه راه زدش

شادمانی شد از یکی به صد‌ش

گر یکی پی غلط شدی ز صدش

اوفتادی سرش ز کالبدش

چاره‌سازان به چاره‌های خودش

دور کردند از خیال بدش

آنچه کوتاه‌جامه شد جسدش

کردم از نظم خود دراز قدش

الحذر از عشق حذر هر کی نشانی بودش

گر بستیزد برود عشق تو برهم زندش

از دل و جان برکندش لولی و منبل کندش

سیل درآید چو گیا هر طرفی می‌بردش

اوست یقین رهزن تو خون تو در گردن تو

[...]

بر ملک نیست نهان حال دل و نیک و بدش

نفس اگر سر بکشد گوش کشان می‌کشدش

جان دل اصل دل و اصل دلت فصل دلست

وگرش او ندهد جان ز کی باشد مددش

دل ز دردش چه خوشی‌ها و طرب‌ها دارد

[...]

غرقه‌ای نه که خلاصی باشدش

یا به جز دریا کسی بشناسدش

آنک زلف جعد و رعنا باشدش

چون کلاهش رفت خوشتر آیدش

آنک زیرک تر، به بو بشناسدش

و آن دگر چون بر لب و دندان زدش

نه از پی سود و زیان می‌جویدش

لیک تا گرگش ندرد یا ددش

هر که کارد قصد گندم باشدش

کاه خود اندر تبع می‌آیدش

اندر آن حمله که نزدیک آمدش

تا بدو اندر جهد در یابدش

قوت پا ایستادن نبودش

که خطاب هیبتی بر جان زدش

تا به گاه مرگ حصنی باشدش

که نیابد خصم راه مقصدش

هر که آن مسجد شبی مسکن شدش

نیم‌شب مرگ هلاهل آمدش

می‌گریزد از گوا و مقصدش

کان گوا سوی قضا می‌خواندش

دوزخ آن خشمست خصمی بایدش

تا زید ور نی رحیمی بکشدش

چون ز کودک رفت آن حرص بدش

بر دگر اطفال خنده آیدش