چو باری ده زهُش آمد بخود باز

سر رشته نکرد او از خرد باز

ز کافر او نگیرد رزقِ خود باز

کجا گیرد ز مرد پر خرد باز

نداشت او زنده چوب از کون خود باز

چگونه مرده دارد چشم بد باز

ز کافر می‌نگیرد رزق خود باز

کجا گیرد ز مرد پر خرد باز

از این آیینه دیدستی تو خود باز

همی گوئی یقین از نیک و بد باز

دم اینجا گه زدم دمدم ز خود باز

نمودم در حقیقت نیک و بد باز

کجا اینجا بکام دل رسد باز

نماید جاودان در نیک و بد باز

دل اینجا تا بیابد درّخود باز

کجاباز آید او از نیک و بد باز

بزور این گنج کی نتوان ستد باز

یکی بینی در اینجا نیک و بد باز

بوصل دوست اینجاگه رسد باز

در اینجاگه ابی صورت شود باز

تو او گوئی جز او منگر بخود باز

نکو بنگر تو اندر نیک و بد باز

من اینجا دیدهام دلدار خود باز

کنونم رشته من از نیک و بد باز

گر بد بازد حریف گو بد می باز

نیکی و بدی به خصم خود گردد باز

تو نیکی کن و گر به دریا فکنی

دریاش به موج بر تو اندازد باز

شکر خدا که چشم تو بر ما فتاد باز

دست دعای ما در دولت گشاد باز

گویی ببرد از دل ما هر غمی که بود

لطفت بیک جواب سلامی که داد باز

چشمت بحال ما نظر مرحمت فکند

[...]

شنو از واسطه فیض و مدد باز

بود انسان کامل با سند باز

در بسته را از کجا کرد باز

چو رفت، از کجا باز گردید باز