روان را بیش از این خواری چه دانی

که در دوزخ بمانی جاودانی

در گوشِ دلم گفت فلک پنهانی

«حکمی که قضا بُود، ز من می‌دانی؟»

در گردش خویش اگر مرا دست بُدی

خود را برهاندمی ز سرگردانی

در گوشِ دلم گفت فلک پنهانی:

حُکمی که قضا بُوَد ز من می‌دانی؟

در گردشِ خود اگر مرا دست بُدی،

خود را برهاندمی ز سر گردانی.

زین بدان رخ همی بگردانی

باش تا قدر این بدان دانی

آن شنیدی که رفت نادانی

به عیادت به درد دندانی

بشر گفتا که حکم یزدانی

این چنین پُر کند، تو خود دانی

امروز منم نه کفر و نه ایمانی

نه دانائی تمام و نه نادانی

شوریده دلی، شیفته ای، حیرانی

بر سر گردن فتاده سرگردانی

تا چند من سوخته را رنجانی

تاکی کشیم به تیغ سرگردانی

نه با خودم و نه بیخود از حیرانی

گر هیچ نگویم تو نکو میدانی

ای عشقِ تو عینِ عالم حیرانی

سودای تو سرمایهٔ سرگردانی

حالِ من دلسوخته تا کی پرسی

چون میدانم که به ز من میدانی

جانا صد ره بمُردم از حیرانی

بار دگرم زنده چه میگردانی

چون شرح دهم این همه سرگردانی

گر من بنگویم تو همه میدانی

توئی هادیِ خلق جاودانی

نهان و آشکارا جمله دانی

به استغنا نگر گر می ندانی

غم کاهی مخور ای کاهدانی

نماند کس بدنیا جاودانی

بگورستان نگر گر می‌ندانی

دهانش پر شکر چون نُقل دانی

چه‌گویم پستهٔ چون ناردانی

تو اسرار قیامت را ندانی

ره دین و قیامت را چه دانی

امام خویشتن را هم بدانی

طلب داری حیات جاودانی

ز عشق مرتضی اسرار دانی

بیابی زندگانی جاودانی

همه یکی نگر گر کاردانی

بجز یکی در این حضرت ندانی

ز دید خود بمیر ارکاردانی

که چون مردی پس آنگه بازدانی

ره شرع است شیخا جاودانی

اگر این ره کنی بیشک بدانی