کسی کز تو ماند ستودان کند

بپرد روان تن به زندان کند

مکافات این کار یزدان کند

که چهر تو همواره خندان کند

بندهٔ چون خدمت یزدان کند

خدمت او گنبد گردان کند

نارِ خندان باغ را خندان کند

صحبت مردانت از مردان کند

از پی چوکان زدن چون رخ سوی میدان کند

عالمی را دل بسان گوی سرگردان کند

تا دگر قصد این گدا نکند

بند بندم ز هم جدا نکند

خدا ز سرو قد او مرا جدا نکند

من و جدایی ازان سرو قد خدا نکند

بصوت ناله نهفتم صدای سیل سرشک

که شرح راز دلم پیش کس ادا نکند

چو استخوان نشانه چه مرده باشد

[...]

کس نر و ماده را جدا نکند

تو مکن، ور کنی خدا نکند