اخترانی که حال گردانند

تیغ او را اجل گیا دانند

آنها که به علم و عقل در پیشانند

کی فعل تو و من ازتو و من دانند

ای دل نه به دستِ منِ عاجز چیزی است

من میگردم چنانکه میگردانند

فنا باقیست مردان جمله دانند

که جز عین بقا آن را ندانند

ز حیرت پای از سر میندانند

کجا گفتارت ای بابا بدانند

همه در راه قدر خود ندانند

ولی چندی در اینجا باز دانند

همه از من بود کایشان بدانند

حقیقت مر بدی از حق ندانند

مرا او داندو دیگر ندانند

که این بیچارگان رهبر چه دانند

اسرار خرابات کسانی دانند

خود را زوجود خویش بیرون دانند

بر صدر خرابات نشیند هشیار

پر کرده شراب وصل می گردانند

به مصر و روم هم سیمین خدانند

ولی چستی و چالاکی ندانند

شعر در عالمی که مردانند

بازی کودکان همی دانند

مردن و زیستن چو ضدّانند

روح را نیست عاقلان دانند

ظاهر و باطن ار چه ضد انند

عارفان هر دو را یکی دانند

این دو اسم اند و ذات هر دو یکی

به صفت آن یک دو گردانند

نگارا مردگان از جان چه دانند

کلاغان قدر تابستان چه دانند

نیفتد جمله با احوال پرده

که سلطانان غم دربان چه دانند

بصوف زاغکی کم زروسی

[...]

آنانکه نه از خیل خردمندانند

نیک و بد خویش را ز گردون دانند

از چرخ مکن شکوه که هرگردنده

گردد بهمان روش که میگردانند