مر او را دید چون عشّاق بیخود

گذشته همچو منصور از سر خود

چو پیرت در ره افکندست در خود

از آنی میروی با او تو بیخود

دلا مر باد را بشناس در خود

مکن او رادمی مر دور از خود

مو بمو بر هم شکاف آنجا بخود

دور گردان وهم و فهم آنگه زخود

این مرادم حاصل آید یا نه خود

بازماندم این چنین حیران بخود

واصلم آنجا ندانم راز خود

گفتهام با تو بدان ای بی تو خود

گرچه سنگم هست مقدار نخود

لیک در هیجا نه سر ماند نه خود

تو از نام بلند ای نوجوان بردار کام خود

که پیران می کنند از قامت خم حلقه نام خود

زفیض راستی از محتسب بر خود نمی لرزم

به کوه قاف دارم پشت از سنگ تمام خود

گر از بیطاقتی خود قاصد پیغام خود گردم

[...]

بیامد چو بر شهر و بر کاخ خود

بهمراه بانوی چون ماه خود