چنان زان رند شیخ دین عجب ماند

که در آن جایگه تا وقتِ شب ماند

ز حال خود خجل گشت و عجب ماند

چو کشت تشنه زان غم خشک لب ماند

چو ابری میگریست و در عجب ماند

که در دریا، چو دریا خشک لب ماند

چنان کافور از آن قصّه عجب ماند

که چون مشک از گل تر خشک لب ماند

بیمرد آتش و آنگه بماند

ز بعدِ اَنْت خاکستر بماند

ای بسا زینت که بی زینت بماند

تا چو اینجا رفت اینجا گه بماند

رسم خونریز در آن خوی جفاساز بماند

این کله بر سر آن ترک سرانداز بماند

گفتمی نام تو و زیستمی هر دم پیش

که ز لب کم نشود کام تو و گاز بماند

گه رود جان و گهی باز بیاید در تن

[...]

هر آن کف دید خوار و بی‌ادب ماند

لب دریای رحمت تشنه لب ماند