ازان قصّاب می‌باید عجب داشت

که او هم علم دارد هم طلب داشت

هر آن کهتر که او عقل و ادب داشت

مدام اندر وفاشوق و طلب داشت

رخی چون روز و زلفی همچو شب داشت

کسی کان هر دو دید الحق عجب داشت

چو دایه آن چنان دیدش عجب داشت

که تا گل خود چرا پر خنده لب داشت

رخی چون روز و زلفی همچو شب داشت

بخوبی سی ستاره زیر لب داشت

ولیکن شمع بس حالی عجب داشت

ز دست هجران جان بلب داشت

زان خوشه‌که میناگری باغ عنب داشت

هر دانه پریخانه ی بازار حلب داشت

خورشید پس از رفع سحر پرده‌ دری‌ کرد

تاگرد نفس کم نشد این آینه شب داشت

یکتایی‌اش افسون ادب خواند بر اظهار

[...]

ولی رحمت چو سبقت بر غضب داشت

مقصر را بدیوان بر عقب داشت

شناسی روز را از آنکه شب داشت

شب آمد نور او را محتجب داشت

گهی به شمر سخن بهر آب برلب داشت

گهی نظر به در خیمه سوی زینب داشت