یکی بزمگاه‌ست گفتی به‌جای

ز شیپور و نالیدن کره نای

نهاده ز هر چیز گنجی به جای

فگنده برو سایه پر همای

گروهی خداوند بر چارپای

گروهی خداوند کشت و سرای

بفرمود کان خواسته برگرای

نگه کن همه هر چه یابی به جای

بفرمود تا کوس رویین و نای

زدند و فرو هشت پرده سرای

برآمد ز در نالهٔ کر نای

سراسر بجنبید لشکر ز جای

به یزدان کنون سوی پوزش گرای

که اوی است بر نیکویی رهنمای

که ای مرد بی‌باک ناپاک رای

دل و دیده شسته ز شرم خدای

خروشیدن کوس با کرّه‌نای

همان زنگ زرین و هندی درای

برفتم به فرمان گیهان خدای

به البرز کوه اندر آن زشت جای

چنان بد که روزی چنان کرد رای

که در پادشاهی بجنبد ز جای

سوی کشور هندوان کرد رای

سوی کابل و دنبر و مرغ و مای

نگار رخ تو ز قنوج و رای

فرستد همی سوی خاور خدای

که ماهیست مهراب را در سرای

به یک سر ز شاه تو برتر بپای

نبینید کز کاخ کابل خدای

به زین اندر آرد بشبگیر پای

پیاده بدین سان ز پرده سرای

برنجیدت این خسروانی دو پای

چنین تا سپیده برآمد ز جای

تبیره برآمد ز پرده‌سرای

بدویست گیهان خرم به پای

همو داد و داور به هر دو سرای

و دیگر که مایه ز دین خدای

ندیدم که ماندی جوان را بجای

همان نالهٔ کوس با کره نای

برآمد ز دهلیز پرده‌سرای