خوشا کارا که بودی آشنایی

اگر با وی نبوده‌ستی جدایی

مرا زین درد کی باشد رهایی

که درمانم توی وز من جدایی

کجا چون او ببیند روشنایی

دلش یابد از اندیشه رهایی

امیدم را فزون از پادشایی

دو چشمم را فزون از روشنایی

نه تو خواهی ز روی من جدایی

نه من خواهم ز عشق تو رهایی

بدیدند از همه کامی روایی

بکندند از جگر خار جدایی

ز بخت خویش دیده روشنایی

ز شاهان برده گوی پادشایی

ز هر شاهی و هر کضور خدایی

به در غاهش سپاهی یا نوایی

یو با گاوان به گه پایی سزایی

چگونه ویس را از رام پایی

گهی جان مرا سختی نمایی

گهی عیش مرا تلخی فزایی

اگر ویس مرا با من نمایی

وگرنه زین شهنشاهی برآیی

کجایی ای نگار من کجایی

چرا جویی همی از من جدایی

مرا ویس است چشم و روشنایی

فزون از جان و چیز و پادشایی

غم دوری و تیمار جدایی

برو بر، تلخ کرده پادشایی

بگو ای آفتاب دلربایی

به خوبی یافته فرمان روایی

مرا گفتی چرا ایدر نیایی

من اینک آمده‌ستم تو کجایی

بدا بخت منا امشب کجایی

چرا ببریدی از من آشنایی

کجایی ای مه تابان کجایی

چرا از باختر برمی‌نیایی

یکی مه را فروغ و روشنایی

یکی مه را شکوه و پادشایی

چرا از خرس جُستم دلگشایی

چرا از غول جستم رهنمایی