فرخار بزرگ و نیک جاییست

کان موضع آن بت نواییست

ای دیده نظر کن اگرت بینایی‌ست

در کار جهان که سر به سر سودایی‌ست

در گوشهٔ خلوت و قناعت بنشین

تنها خو کن که عافیت تنهایی‌ست

بدانستند کان هر دو خدایی‌ست

پذیرفتنش جان را روشنایی‌ست

چه بخشاینده و مشفق خداییست

چه نیکوکار و چه رحمت‌نماییست

سراسر هر چه گفتم پارساییست

ولیکن بندهای پادشاییست

شهنشاهی که اورنگش خداییست

سپاهان را طراز پادشاییست

آدمی سر به سر همه عیب است

پرده عیبهاش برناییست

زیر این پرده چون برون آید

همه بیچارگی و رسواییست

ملک عالم به زیر تنهاییست

مرد تنها نشان زیباییست

نتوان گفت دلت دریاییست

خلق را مأمن است و ملجاییست

ماه را پیشه چرخ پیماییست

شاه را کار ملک پیراییست

عاشق شدن آیین چو من شیداییست

ای هرکه نه عاشقست او خود راییست

در عالم پیر هر کجا برناییست

عاشق بادا که عشق خوش سوداییست

از نفی وز اثبات برون صحرائیست

کین طایفه را در آن میان سودائیست

عاشق چو بدانجا برسد نیست شود

نه نفی و نه اثبات نه او را جائیست

حصار چرخ چون زندان‌سرایی‌ست

کمر در بسته گِردش اژدهایی‌ست

قلم درکش به حرفی کان هوائیست

علم برکش به علمی کان خدائیست

گواهی ده که عالم را خدایی‌ست

نه بر جای و نه حاجتمند جایی‌ست

چون هم نفسِ همه کسی هر جاییست

پس هم نفست خموشی و تنهاییست

در صدق ز صبح نیستی روشنتر

اول که نفس زند دوم رسواییست

ترا در پردهٔ جان آشنائیست

که با او پیش ازینت ماجرائیست

که گرچه ملکِ دُنیی پادشائیست

ولی چون بنگری اصلش گدائیست

اگر کامیست در کام بلاییست

وگر گنجیست زیر اژدهاییست

جهان بی هیچ باقی خوش سراییست

ولی چون نیست باقی این بلاییست