هرچه آید به فعل پایش را

هرچه در قوّتست زایش را

سوزیان باش کدخدایش را

استخوان باش مر همایش را

چرخ تمکین کنست پایش را

شرع تلقین کنست رایش را

امر وارد شد آزمایش را

آن نکوهش مر این ستایش را

من کیم بوسه زنم ساعد زیبایش را؟

گر مرا دست دهد بوسه زنم پایش را

چشم ناپاک بر آنچهره دریغست، دریغ

دیده پاک من اولیست تماشایش را

ناز میبارد از آن سرو سهی سر تا پا

[...]

توان دیدن ز روی پیرهن چون گل صفایش را

نسیمی وا کند چون غنچه گر بند قبایش را

به‌جز آیینه کز عکس جمال اوست مستغنی

کسی دیگر در این صورت ندارد رونمایش را

ز خون نیم‌رنگ دیده گلگون می‌توان کردن

[...]

کرد از سرمه سیه نرگس شهلایش را

شانه از مهر زد آن زلف سمن سایش را

ساخت از غالیه خوشبو همه اعضایش را

دا زینت ز کفن، قامت رعنایش را

بهسوی خیمه رسانم قد رسایش را

کشم ز مهر سوی قبله دست و پایش را

عقل و وهم کی سنجند اوج کبریایش را

جان و دل چسان گویند مدحت و ثنایش را

گر رضای حق جویی رو بجو رضایش را

هرکه در دل افرازد رایت ولایش را