ای گلستان ترا بالای سرو

وز تو زیب قامت زیبای سرو

شکل سرو ار چه به بستانها خوش است

با چنان قدی کرا پروای سرو

هر کرا با گلعذاری سر خوش است

[...]

ز ناگه نظر کرد در پای سرو

گرانمایه را دید همتای سرو

فاخته با طوق تمنای سرو

زد نفس شوق ز بالای سرو

رزق ما نظاره خشکی است از بالای سرو

وقت قمری خوش که بر سرمی کشد، مینای سرو

در گلستانی که شمشاد تو آید در خرام

سبزه خوابیده گردد قامت رعنای سرو

طوق قمری می کند این جمع را گردآوری

[...]

گر بلغزد بر کنار جوی هستی پای سرو

سایه ات را می نشاند باغبان در جای سرو

بس رشک قامت او سوخت سر تا پای سرو

موج قمری ریخت از خاکستر اجزای سرو

پیکر آزادی و بار تحمل تهمتست

یک قلم دست تهی می‌روید از اعضای سرو

نالهٔ آزاد الفت پرور زنجیر نیست

[...]

بس که یاد قامتت بر باد داد اجزای سرو

نالهٔ قمری شد آخر قد کشیدن‌های سرو

چیدن دامن درین‌ گلشن‌ گل آزادگی است

کیست تا فهمد زبان عافیت ایمای سرو

مطلب آزادگی‌ها پر بلند افتاده است

[...]

نگون گشت ناگه ز بالای سرو

بیفتاد و جان داد بر پای سرو