بگویش که عهد نیای تو را

بلند اختر و رهنمای تو را

خورشید چو بیند ای ملک رای تورا

وین فر و جمال عالم ارای تورا

جوینده شود بزمگه و جای تو را

تا سجده برد خاک‌کف پای تورا

خورشید فلک سجده برد رأی تو را

ور سجده برد روی دلارای تورا

من خود چه‌ کسم که جان کنم جای تو را

جان در تن من خاک سزد پای تو را

ای شاه چو بیند آسمان رای تو را

وین طبع لطیف رامش افزای تو را

احسنت زند طلعت زیبای تو را

خواهد که شود خاک‌ کف پای تو را

نمایم به تو رهنمای تو را

جهان آفرین را، خدای تو را

کی ز دل بیرون کنم درد تمنای تو را

چون توانم دید خالی جای غم‌های تو را

گریه تا مکتوب اشکم را به صحرا برده است

روح مجنون کرده استقبال رسوای تو را

دیده ام گلدسته می بندد ز عمر جاودان

[...]

نبرده لذت دیدار دلگشای تو را

غلط به آینه، هر کس کند صفای تو را

به رهگذار تو صید کرشمه هاست دلم

که ناز نرگس لیلی ست، نقش پای تو را

گداخت ناله من، آشنا و بیگانه

[...]

هر که دارد دل چون آینه سیمای تو را

می کند خوب ز چشم تو تماشای تو را

رم نکردی ز من و رام کسی هم نشدی

آفرین باد دل و دیدهٔ بینای تو را

دایماً چشم تو انداز رمیدن دارد

[...]

نتوان یافت به خود منزل و مأوای تو را

که ندیده است به غیر از تو کسی جای تو را

عمرها شد که حنا کرده به خوبان بیعت

که به کام دل خود بوسه زند پای تو را

فرق ننهادم و تغییر ندیدم دیدم

[...]

عکاس چو دید روی زیبای تو را

زیبائی طلعت دلارای تو را

گردید بسی که چون تو بیند به جهان

جز عکس تو می نیافت همتای تو را

داده ام جا به سر هوای تو را

می زنم بوسه خاک پای تو را

سر من جان من بلاگردان

قد سر تا به پا بلای تو را

خواه بنواز و خواه بگدازم

[...]