خورشید چو بیند ای مَلَک راٰی تو را
وین فَرّ و جمالِ عالم آرای تو را
جوینده شود بزمگه و جایِ تو را
تا سجده بَرَد خاک‌ِ کفِ پای تو را
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر بیان می‌کند که درخشش و زیبایی خورشید وقتی به تو، ای پادشاه، نگاه می‌کند، به شگفت می‌آید و به دنبال جایی می‌گردد که بتواند در آنجا به تو ادای احترام کند و خاک پای تو را بوسه بزند. به معنای دیگر، عظمت و زیبایی تو چنان تاثیرگذاری دارد که حتی خورشید نیز به جستجوی تو می‌پردازد.
هوش مصنوعی: خورشید وقتی تو را ببیند، ای پادشاه، زیبایی و شکوهی که به جهان بخشیده‌ای، به تو افتخار می‌کند.
هوش مصنوعی: با دل و جان به دنبال تو می‌گردد و در جایی که تو هستی، تمام وجودش را در سجده بر خاک پای تو قرار می‌دهد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
خورشید فلک سجده برد رأی تو را
ور سجده برد روی دلارای تورا
من خود چه کسم که جان کنم جای تو را
جان در تن من خاک سزد پای تو را
عکاس چو دید روی زیبای تو را
زیبائی طلعت دلارای تو را
گردید بسی که چون تو بیند به جهان
جز عکس تو می نیافت همتای تو را
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.