ز قلزم به مقدار ادراکِ خویش

نم‌آلوده می‌کردمی خاک خویش

ای قوی برهان وسواست علیکم بالسکوت

چشمه زهر هلاهل کرده ای تریاک خویش

در قیامت شرمسارم هیزم دوزخ شود

گر زشاخ ریشه طوبی کنی مسواک خویش

سر سبز آن که سعی کنددر هلاک خویش

چیندچو سرو دامن همت ز خاک خویش

هرکس نداشت زنده شبی رابرای دوست

درزندگی نبرد چراغی به خاک خویش

ازدشمن غیور تنزل نمی کنم

[...]

بفرسا تنم با پی پاک خویش

بیاویز جانم ز فتراک خویش

حکمران باید شدن بر خاک خویش

تا مِیِ روشن خوری از تاک خویش

آتشی افروز از خاشاک خویش

شعله‌ای تعمیر کن از خاک خویش