وگر نایی و کینه خواهی کنی

نباشی رهی طمع شاهی کنی

بنده‌ای و دعوی شاهی کنی

شاه نه‌ای چونکه تباهی کنی

روی آن دارد که همراهی کنی

می‌توانی کرد اگر خواهی کنی

آن همی‌خواهم که تو شاهی کنی

حلقه در گوش مه و ماهی کنی

گرفتم که بر خلق شاهی کنی

نشاید ز تو کانچه خواهی کنی

کام حاصل ای دل از آه سحر گاهی کنی

گر تو، ای قطع نظر از خلق، همراهی کنی!

یک سراسر سیر آن زلف درازم آرزوست

ای شب وصل از تو میترسم که کوتاهی کنی!

هر چه میخواهد، بکن، تا هرچه میخواهی، کند

[...]

توانی به من هر چه خواهی کنی

مرا روسفید از سیاهی کنی

در اقلیم خود، باز شاهی کنی

بجلوه‌گری، هر چه خواهی کنی