که بسیاردان است و چیره زبان

هشیوار و بینادل و بدگمان

چنین یافتم اخترت را نشان

ز گفت ستاره شمر موبدان

نه پیداست رازش درین آسمان

نه اندر زمین این شگفتی بدان

ز گفتار او شاه شد در گمان

نکرد ایچ بر کس پدید از مهان

چنین گفت کز خواب شاه جهان

به بیدرای آمد سپاهی گران

خداوند هوش و زمان و مکان

خرد پروراند همی با روان

سیاووش غمی گشت ز ایرانیان

سخن گفت بر پهلوانی زبان

و دیگر که از پیش کندآوران

ز کار ستاره شمر بخردان

بدو گفت گر فر و برز کیان

نبودیت با دانش اندر جهان

اگر آب دارد ترا میزبان

بران شهر خرم دو هفته بمان

ز یاران یکی شیر جنگی بخوان

برین تیزتگ بارگی برنشان

بدو گفت گرسیوز ای مهربان

تو او را بدان سان که دیدی مدان

سیاوش بترسید از بیم جان

مگر گفت بدخواه گردد نهان

به بیغوله‌ای خیزم از بیم جان

مگر خود به زودی سرآید زمان

بپرسید کای نورسیده جوان

چه آگاه داری ز کار جهان

چو شویی ز بهر پرستش رخان

به من بر جهان آفرین را بخوان

جهان آفرید و مکان و زمان

پی پشهٔ خرد و پیل گران

همی برفشانم به خیره روان

خمیده‌ست پشتم چو خم کمان

همان گنج گوپال و برگستوان

همان خنجر و تیغ و گرز گران

بدو گفت کلباد کای پهلوان

به پیش تو گر برگشایم زبان