درودی رسانم به شاه جهان

ز زال گزین آن یل پهلوان

ازان پس همه گنج شاه جهان

چه از تاج یاقوت و گرز گران

چراگاه بگذاشت رخش آنزمان

نیارست رفتن بر پهلوان

تن من مپرداز خیره ز جان

بیابی ز من هرچ خواهی همان

به دل گفت رستم گر امروز جان

بماند به من زنده‌ام جاودان

تهمتن بیامد هم اندر زمان

بر شاه برسان شیر ژیان

چو بشنید ازو این سخن پهلوان

بیامد به کردار شیر ژیان

بشد مرد بیدار روشن روان

به نزدیک سالار هاماوران

برآشفت افراسیاب آن زمان

برآویخت با لشکر تازیان

تو هرگه که آیی به بربرستان

نبینی مگر تیغ و گرز گران

فرستاده بشنید و آمد دوان

به نزدیک کاووس کی شد نهان

ترا گر سزا بودی ایران بدان

نیازت نبودی به مازندران

گرازه به زه بر نهاده کمان

بیامد بران کار بسته میان

چو بهرام و چون زنگهٔ شادروان

چو فرهاد و برزین جنگ‌آوران

اباچاکر و شمع و خنیاگران

بیامد وُرا دید مُرده چنان

غمی گشت سهراب را دل ازان

که جایی ز رستم نیامد نشان

نبرد کسی جویداندر جهان

که او ژنده پیل اندر آرد ز جان

همه مرگ راییم پیر و جوان

به گیتی نماند کسی جاودان

نه من کودکم گر تو هستی جوان

به کشتی کمر بسته‌ام بر میان

بدو گفت هومان گرد ای جوان

به سیری رسیدی همانا ز جان