به یکروزه مرادی کش برانی

چه باید برد ننگ جاودانی

چه خوزانی به گاه دایگانی

چه نا‌بینا به گاه دیدبانی

من از رامین وفا و مهربانی

نبرم تا نبرد زندگانی

خداوندی و خوبی و جوانی

تن آسانی و ناز و کامرانی

امیدت را پدید آمد نشانی

از آن سو کت نبد در دل گمانی

تو تلخی عشق را اکنون بدانی

که بی کام تو باشد زندگانی

اگر شاهم دهد همداستانی

کنم یک چند گه نخچیرگانی

پس آنگه گفت شاها تو ندانی

که من با تو دگر دارم نهانی

ترا باد این سرای خسروانی

درو بنشین به ناز و شادمانی

چو بی رامین شوی بی کس بمانی

نه خوش باشدت بی او زندگانی

نباشد عمر مردم جاودانی

بَرو روزی سر آید زندگانی

تو از من بانوم را چون ستانی

بدین بیچارگی و ناتوانی

عجبتر زین ندیدم داستانی

دو تن ترسد ز بشکسته کمانی

گر این نامه به لشکر بربخوانی

شود پیدا بسی ننگ نهانی

بکن اکنون تو ساز میزبانی

در آن ایوان و باغ خسروانی

نه هر کاو جایگاهی مهربانی

کند، دارد به دل در بد گمانی

نپیچد جرم ناکرده روانی

نگندد سیر ناخورده دهانی

ازین پس تو مرا جان و جهانی

برابر دارمت با زندگانی

همی تا به من بر بدگمانی

از آن در مر ترا باشد زیانی

همی دانست رامین بوستانی

بدو در کار دیده باغبانی