مبر امیدم از جان و جوانی

مکن چون زهر بر من زندگانی

چه باشد گر کنی مردم‌ستانی

مرا از چنگ بدبختی رهانی

تو نیز افسون ز هر کس بیش دانی

همیدون چاره‌ها کردن توانی

به رامش دار دل را تا توانی

که دو روزست ما را زندگانی

قضا گر بر تو راند مهربانی

نباشد جز قضای آسمانی

که کوتاهست ما را زندگانی

نپاید دیر عمر این جهانی

مرا گویی به کوته زندگانی

چرا خوشی و کام دل نزانی

تو این خوشی ندیدستی ندانی

که بی او خوش نباشد زندگانی

من این گفتم ز روی مهربانی

ز مهر مادری و دایگانی

به پیری آیدت روز جوانی

تو نا دیده زمانی شادمانی

اگر جان مرا با من بمانی

گذارم در پرستش زندگانی

اگر با من در آمیزی بدانی

که چون باشد وفا و مهربانی

پس ار خواهی که جان من ستانی

هر آن روزی که خواهی خود توانی

بشد در پاسخش چیره زبانی

که بودش خامشی همداستانی

بترسیدی ز ننگ این جهانی

ز پادافراه کار آسمانی

اگر تو این چنین بدخو بمانی

نشاید کرد با تو زندگانی

تو از مردان ندیدی شادمانی

ازیرا خوشی مردان ندانی

کنون کوشش بدان کن تا توانی

که این راز از جهان باشد نهانی

اگر روزی برد بر من گمانی

ازو ما را به جان باشد زیانی

ز بوی ویس آب زندگانی

بخورد و ماند نامش جاودانی