ای ز عصمت بر تو هر ساعت نگهبانی دگر

وز بر ما هر زمان فضلی و احسانی دگر

ای ترا از روی همت هم درین ایوان صدر

از ورای آفرینش صدر و ایوانی دگر

جز به تعلیم تو اندر عالم ایمان که ساخت

[...]

ای غم تو جسم را جانی دگر

جان نیابد چون تو جانانی دگر

ای به زلف کافر تو عقل را

هر زمانی تازه ایمانی دگر

وی ز تیره غمزهٔ تو روح را

[...]

روز یافت ازتو بنو جانی دگر

زانکه هر روزی تو در شانی دگر

ای ترا در زیر هر لب شکرستانی دگر

جز لبت ما را نمک ندهد نمکدانی دگر

من غم دل گویم و تو همچنان مشغول ناز

تو به شهری دیگر و من در بیابانی دگر

من به تو حیران، تو می گویی که پیمان تازه کن

[...]

که از بد رها شد جهانی دگر

بدیدیم ما جسم و جانی دگر

سوز دلم باتو گفت حرف نهانی دگر

بلبل و گل را بود گوش و زبانی دگر

زنده چو گردم به حشر گر بکشی دیگرم

سهل بود گر شود صرف تو جانی دگر

زندگی جاودان نیست یقین ور بود

[...]

هردم از زلف تو دارم کافرستانی دگر

دم به دم نو می کنم از رویت ایمانی دگر

یا تویی یا حسن رخسار تو را دزدیده است

چون تویی گر سر برآرد، از گریبانی دگر

چاشنی کنج آن لب از مذاقم کی رود

[...]

ز هر بیت یابم روانی دگر

به هر معنی تازه جانی دگر

مگر بخشدم خود زبانی دگر

جز این جسم و جان جسم وجانی دگر

بزم نورالدین‌، گلستانی دگر

درگه نور جهان‌، جانی دگر