همانست کز گز بهانه منم

وزین تیرگی در فسانه منم

بدین گیتی اندر نشانه منم

سر راستی را بهانه منم

اگر تاجدار زمانه منم

به خوبی و زشتی بهانه منم

یکی آنکه گفتی زمانه منم

بد و نیک او را بهانه منم

بدان بد که کردی بهانه منم

سخن را نخست آستانه منم

من چه دانستم که بیگانه منم

عاقل ایشانند و دیوانه منم

شمع است رخ خوب تو پروانه منم

دل خویش غمان تست بیگانه منم

زنجیر سر زلف که بر گردن تست

بر گردن بنده نه که دیوانه منم

شمع است رخ خوب تو پروانه منم

دل خویش غمان تست بیگانه منم

زنجیر سر زلف که بر گردن تست

بر گردن بنده نه که دیوانه منم

پیمانه بده، که مرد پیمانه منم

در دام زمانه مرغ این دانه منم

زان باده که عقل میبرد جامی ده

گو: خلق بدانند که: دیوانه منم

امروز میان شهر دیوانه منم

در دهر بدیوانگی افسانه منم

بیگانه ز آشنا و بیگانه منم

مردود در کعبه و بتخانه منم

گر زلف تو سلسله است، دیوانه منم

ور عشق تو آتش است، پروانه منم

پیمان ترا به شرط پیمانه منم

با عشق تو خویش، از تو بیگانه منم

شمعی است رخِ خوب تو پروانه منم

دل خویشِ غم تواست و بیگانه منم

زنجیر سر زلف تو بر گردن تست

در گردنِ من فکن که دیوانه منم

امروز میان شهر دیوانه منم

در دهر به دیوانگی افسانه منم

بیگانه ز آشنا و بیگانه منم

مردود در کعبه و بتخانه منم

پیمان ترا به شرط پیمانه منم

با عشق تو خویش، از تو بیگانه منم

شمعی است رخِ خوب تو پروانه منم

دل خویشِ غم تواست و بیگانه منم

امروز میان شهر دیوانه منم

در دهر به دیوانگی افسانه منم

بیگانه ز آشنا و بیگانه منم

مردود در کعبه و بتخانه منم