بر ساز جهان نوا توان ساخت

کان راست جهان که با جهان ساخت

بنام آنکه گنج جسم و جان ساخت

طلسم گنج جان هردو جهان ساخت

زپنهانیش در باطن چو جان ساخت

ز پیداییش در ظاهر جهان ساخت

زمین را جفت طاق آسمان ساخت

خداوندی که جان داد و جهان ساخت

بحق آنکه تن را جفت جان ساخت

خرد را کارفرمای جهان ساخت

فلک خرگاه تخت لامکان ساخت

زکاف و نون زمین و آسمان ساخت

بیاض کاغذش تعویض جان ساخت

سوادش را سواد دیدگان ساخت

مرا عشق تو رسوای جهان ساخت

چو مشک او را بلی نتوان نهان ساخت

مرا گویند بی او صبر پیش آر

کجا بر آتش سوزان توان ساخت

نمی سازد دلم بی او به جانم

[...]

قدت را گلبن بستان جان ساخت

لبت را مایه قوت روان ساخت

به عقل در ره عشق تو خانه نتوان ساخت

که هرچه عقل بنا کرد عشق ویران ساخت

فرشته بر دل جمع منش حسد بودی

رخت به زلف پریشان مرا پریشان ساخت

بدست فتنه گریبان من از آن شوخست

[...]

عارف که جا به جز سر کوی فنا نساخت

جائی‌که سیل راه ندارد سرا نساخت

افلاک را به فکر من انداخت وصل او

کم بخت را سعادت بال هما نساخت

در ملک زندگی دل بی‌شور عشق نیست

[...]