آنچه تو جوئی درین ره آن دهند

کفر ورزی کی ترا ایمان دهند

عاشقان کوی تو را زحمت غوغا ندهند

به سر آیند و به دو درد سر پا ندهند

طوطیانند شده از لب لعلت گویا

مگسان را شِکرِ شُکر تو گویا ندهند

چون کریمی تو به فردا ندهی وعدهٔ وصل

[...]

سریر فقر که با هیچ پادشا ندهند

عجب نباشد اگر با من گدا ندهند

بیا که آنچه به رندان ره نشین دادند

به محرمان درِبار کبریا ندهند

چو می دهند زکات از کرم به مسکینان

[...]

متاع خود آخر به طوفان دهند

جگر تشنه و خشک لب جان دهند

خوش آن کسان که به منت نظر جلا ندهند

غبار دیده خودرا به توتیا ندهند

عطا ومنع جهان را ز هم جدایی نیست

به هر که نعمت دادند اشتها ندهند

ز چشم شورشداز چشم خلق خضر نهان

[...]

برد فرمان تا که او را نان دهند

آنچه بر وی بود مقسوم آن دهند

در ره حق نی به تنها نان دهند

چون مقام جهد آید جان دهند

بلی سر چو در راه جانان دهند

شهیدان حق تشنه لب جان دهند

از آن پیش کز تشنگی جان دهند

بگو تاکه آبی بدیشان دهند

هر آن چیز یابند با نان دهند

گه صلح‌نان‌، روز کین جان‌دهند