مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود

نبود دندان، لا بل چراغ تابان بود

سپید سیم زده بود و در و مرجان بود

ستارهٔ سحری بود و قطره باران بود

یکی نماند کنون زآن همه، بسود و بریخت

[...]

بدو بگرو آن دین یزدان بود

نگه کن ز سر تا چه پیمان بود

جهان را شب و روز پیدا نبود

تو گفتی سپهر و ثریا نبود

بکوشیم و فرجام کار آن بود

که فرمان و رای جهانبان بود

چو بخشایش پاک یزدان بود

دم آتش و آب یکسان بود

که روشن زمانه بران سان بود

که فرمان دادار گیهان بود

ازو فر و بختم به سامان بود

وگرکار با جنگ سازان بود

مر او را دران بوم همتا نبود

به کشور چنو سرو بالا نبود

به آگندن گنج شادان بود

به زفتی سر سرفرازان بود

چه چیز آنک نامش فراوان بود

مر او را به هر جای فرمان بود

نخستین نشان خرد آن بود

که از بد همه‌ساله ترسان بود

بهین زنان جهان آن بود

کزو شوی همواره خندان بود

بدان جای نخچیر گوران بود

به قنوج در عود سوزان بود

چو دانا تو را دشمن جان بود

به از دوست مردی که نادان بود

چوجانش تنش را نگهبان بود

همه زندگانیش آسان بود

چو بهرام داماد خاقان بود

ازو بد سرودن نه آسان بود

سگ آن به که خواهندهٔ نان بود

چو سیرش کنی دشمن جان بود

ز شاهان مرا نیز همتا نبود

اگر سال را چند بالا نبود

سیم بهره جایی که ویران بود

رباطی که اندر بیابان بود

کنون پند تو داروی جان بود

وگرچه دل از درد پیچان بود