زلف کافرکیش تو آیین ایمان بر گرفت

عقل را صف بر شکست و عالم جان بر گرفت

لعل در کان، خاک بر سر کرد تا یاقوت تو

پرده ظلمت ز پیش آب حیوان بر گرفت

خشک سالی بود عالم را چو عشقت رخ نمود

[...]

تا کَرَمت راه جهان برگرفت

پشت زمین بار گران برگرفت

شه چو سر از خواب گران بر گرفت

آن دو سه تن را ز میان برگرفت

دوش جان دزدیده از دل راه جانان برگرفت

دل خبر یافت و به تک خاست و دل از جان برگرفت

جان چو شد نزدیک جانان دید دل را نزد او

غصه‌ها کردش ز پشت دست دندان برگرفت

ناگهی بادی برآمد مشکبار از پیش و پس

[...]

هر قدم کاندر راه آن سرو خرامان برگرفت

دیده خاک راه او دامان به دامان برگرفت

سر به صد زاری نهادم بارها بر پای او

کافرم گر هیچگاه آن نامسلمان برگرفت

جان به پنهانی ز ما بر بود و پیدا هم نکرد

[...]

ز سودای جانان فغان برگرفت

دل از جان شیرین روان برگرفت

چو او لهج? پاسبان برگرفت

خروس سحرخوان فغان بر گرفت

پری‌دخت بر وی فغان برگرفت

تو گفتی به افغان جهان برگرفت

دل از جان شیرین روان برگرفت

تو گفتی که آتش به جان برگرفت