بر خود از طبع خود سلام کنم

سنت شاعری قیام کنم

شعر خود را چو کوکب شعری

. . . بر چرخ نیل فام کنم

سخن از کس بعاریت نبرم

[...]

سرورا من بفّر دولت تو

خواجۀ چرخ را غلام کنم

دست اگر در زنم به فتراکت

بر سر آسمان لگام کنم

سایه ات گر مرا دهد نیرو

[...]

متردد شوی کدام کنم

تا که مقصود خود تمام کنم

تا به دفع تو هم قیام کنم

بعد از این قصد انتقام کنم

هم به تکلیف خود قیام کنم

نیم کار سخن تمام کنم

از دو زلف تو شکن وام کنم

وز برای دل خود دام کنم

از پی آنکه به رویت نرسد

چشم بد را به سخن رام کنم

تا تو ننمایی رو، گیرم زلف

[...]

هر یکی را بهشت نام کنم

حور و کوثر درو تمام کنم

از دو زلف تو شکن وام کنم

وز برای دل خود دام کنم

گفت فردا به این قیام کنم

منزل نیکشان مقام کنم

رفتم که ز زلفت خردی وام کنم

دل را به فسون عافیت رام کنم

زآتشکده واسوزم و خلدش خوانم

وز شعله برنجم و گلشن وام کنم

چگونه زمزمه ای در چمن به کام کنم

که موج لاله و گل را خیال دام کنم

خوش آن که غارت مستان شود چمن، تا من

گلی برم به اسیری، پیاله نام کنم!

کجاست تاب تغافل زدن مرا به بتی

[...]

خود را چه اسیر غم ایام کنم؟

رفتم که شراب عیش در جام کنم

گر دل ز برم رمید، من هم داغی

بر سینه بسوزم و دلش نام کنم