وان گل که به آب اول آلود

آبی دگرش رسید و پالود

خوناب جگر چو شمع پالود

بگشاد زبان آتش آلود

بدان خونی که از دستش بپالود

همه روی و همه ساعد بیالود

تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود

خون جگرم چو لاله بر رخ بالود

دارم چو گل دو رنک در فرقت تو

رخساره زر اندود و درون خون آلود

کوه عنبر نشسته بر زنخش

راست گویی بهیست مشک‌آلود

گر به چنگال صوفیان افتد

ندهندش مگر به شفتالود

ز مژگان خلق خون دیده پالود

برامد ناله‌های آتش آلود

خوان اینان که خون دل پالود

ندهد لقمه جز که زهر آلود

ای روی تو سرخ چون گل شفتالود

از دیده ما خون جگر را پالود

خونم چو کرا نمی کند دستش را

آخر ز چه روی دست را می آلود