چون ابر دید در کف صحرا قباله‌ها

باران‌ها چکید و ببارید ژاله‌ها

تا گرد دشت‌ها همه بشکفت لاله‌ها

چون در زده به آب معصفر غلاله‌ها

ز استخوانهاشان شنید او ناله‌ها

اشک‌ریزان جانشان چون ژاله‌ها

ای در بهار حسن تو گل‌ها و لاله‌ها

وی لاله را ز رشک تو پرخون پیاله‌ها

بی‌چاشنی درد تو هست آب زندگی

زهری که دهر می‌دهدم در نواله‌ها

شب با سگان کوی تو گفتیم درد خویش

[...]

انگشت اگر زنی به لبم چون پیاله‌ها

از حسرت لب تو درآیم به ناله‌ها

در ودایی که خون شهیدان عشق ریخت

خونابه جگر چکد از برگ لاله‌ها

جان می‌سپرد عاشق و چشم تو می‌گریست

[...]

ای در آتش از گل روی تو نعل لاله‌ها

ماه رخسار ترا از حلقه خط هاله‌ها

من که صد خونین جگر را داغ می‌دادم به طرح

می‌کنم دریوزه داغ این زمان از لاله‌ها

ناله سوزان اگر از دل چنین آید به لب

[...]

وقت است سربرآورد از خاک، لاله ها

آید ز زور باده به گردش پیاله ها

گردید تازه، داغ فرورفتگان خاک

در چشم و دل مرا ز تماشای لاله ها

دیوانگی است سلسله پای کودکان

[...]

رقم پرور رقعه لاله ها

ورق شوی مجموعه ژاله ها

به چشم تر گلشن از ژاله ها

به دلسوزی بلبل از ناله ها

ای بی‌لب تو خشک دهانِ پیاله‌ها

وز دوریی تو غرقه به خون داغ لاله‌ها

خطی است آنکه بر رخ جانان دمیده است

خوبان نوشته‌اند به نامش رساله‌ها

در بزم عشق رتبه خرد و کلان یکی‌ست

[...]

گه رخ گلها و روی لاله‌ها

برفروزد تا بر آرم ناله‌ها

چو آبستنان کند همی ابر ناله‌ها

که تا خرد بچگان بزاید ز ژاله‌ها

پس آن ژاله‌ها چکد بر آن سرخ لاله‌ها

چو در دانه‌های خرد به لعلعین پیاله‌ها

روید از ارض وجودت لاله ها

چون خودیت رفت زآن غُساله ها

در دماغش نادمیده لاله ها

ناشنیده نغمه ها هم ناله ها

بر لب جوها، دمیده لاله‌ها

بر گل و سوسن، چکیده ژاله‌ها