از غلام آنکه زی عیال آمد

او ز دنبه به پوستکال آمد

زین حیاتم زخود ملال آمد

زندگانی مرا وبال آمد

چو شب در پای اسپ اشکال آمد

قراضه با سر غربال آمد

چون ز قوت سوی کمال آمد

کرسی تخت لایزال آمد

آنچه بر عالمان وبال آمد

حب دنیا و جمع مال آمد

گشودم در ازل مصحف، رخ یارم به فال آمد

زهی فالی که تفسیرش همه حسن و جمال آمد

ز رویت خوب‌تر نقشی نیامد در خیال من

مرا خود کی به جز روی تو نقشی در خیال آمد

غم دوری نخواهد بود و هجران تا ابد ما را

[...]

شبم در ماتم هجران دو ابرو در خیال آمد

به سینه هر کجا ناخن زدم شکل هلال آمد

پس از مرگ ای همایون زاغ افکن استخوانم را

در آن صحرا که روزی بوی آن مشکین غزال آمد

روم در سایه دیوار آن خورشید رخ میرم

[...]

من در او خیره که ناگه مه شوال آمد

نوبت ساقی و رامشگر و قوال آمد

ماه نو دید و از او بر قدحش نال آمد

باده نوشید و غزل خواند و نکو حال آمد