چنین یال و این چنگهای دراز

نه والا بود پروریدن به ناز

تهمتن بدیشان چنین گفت باز

که ای نامداران گردن فراز

نباید به بالین سر و دست ناز

که پیشست بسیار رنج دراز

چنین تا شب تیره آمد فراز

تهمتن همی کرد هرگونه ساز

اگر باشدم زندگانی دراز

ترا دارم اندر جهان بی‌نیاز

مگر زالش آرد ازین گفته باز

وگرنه سرآمد نشان فراز

پر اندیشه بود آن شب دیرباز

چو خورشید بنمود تاج از فراز

نشاید که گیریم ازو پند باز

کزین پند ما نیست خود بی‌نیاز

چنین پاسخ آورد کاووس باز

کز اندیشهٔ تو نیم بی‌نیاز

به پرهیز هم کس نجست از نیاز

جهانجوی ازین سه نیابد جواز

ز تو دور باد آز و چشم نیاز

مبادا به تو دست دشمن دراز

غریوید بسیار و بردش نماز

بپرسیدش از رنجهای دراز

چو بشنید رستم چنین گفت باز

به پیش شهنشاه کهتر نواز

چو رستم ز مازندران گشت باز

شه اندر زمان رزم را کرد ساز

گرازه همی شد بسان گراز

درفشی برافراخته هفت یاز

گو پیلتن کرد چنگال باز

بران آزمایش نبودش نیاز

وز آن پس بیامد به جای نماز

همی گفت با داور پاک راز

بهشتم در گنجها کرد باز

ببخشید بر هرکه بودش نیاز

کس از آزمایش نیابد جواز

نشیب آیدش چون شود بر فراز

بدو گفت کز مهتر سرفراز

که هست از مهی و بهی بی‌نیاز