به ایوان نمانم که بازی کنی

به بازی همی سرفرازی کنی

همی پادشاهی به بازی کنی

ز پری وز بی‌نیازی کنی

تو باید که در کوی بازی کنی

نه بر بورکین رزم تازی کنی

به دانش چونامش به تازی کنی

به تازی اگر سرفرازی کنی

تا کی اندر راه دین با نفس دمسازی کنی

بر در میدان این درگاه طنازی کنی

کوزه و ابریق برداری و راه کج روی

جامهٔ صدیق در پوشی و غمازی کنی

ور تو خواهی کز کمان شهوت و تیر نفاق

[...]

به تاراج خود ترکتازی کنی

که گنجشک باشی و بازی کنی

زره پوشم ار تیغ بازی کنی

کمر بندم ار صلح سازی کنی

چو دستی که بر ما درازی کنی

به تاج کیان دست‌یازی کنی

ای دل آخر چند بی سازی کنی

در هوی عشق طنّازی کنی

در آن معرض ار چاره سازی کنی

برین نطع یک پیلبازی کنی