بدریا به آید که اندازدم

کفن سینهٔ ماهیان سازدم

اگر تاج بخشی سر افرازدم

تو بردار تا کس نیندازدم

دوش بر اوج لا مکان خیمه اصطفا زدم

نوبت ملک لم یزل بر در کبریا زدم

داد خدای ذوالمنن جان مرا مئی کزو

برمه و خور ز نور آن شعشعه صفا زدم

خلعت جود یافتم، بار ودود یافتم

[...]

دم از ساده‌رویان رعنا زدم

غزل را ز مه خیمه بالا زدم

خویش را از بس به تیغ موج این دریا زدم

جای ناخن بر تن من نیست، بر هر جا زدم

عرصه ی معمور بر خیل سرشکم تنگ بود

همچو ابر نوبهاری خیمه بر صحرا زدم

روزگار از عجز گفتم مهربان گردد، نشد

[...]

سنگ به ناموس مدارا زدم

شیشه شدم بر صف خارا زدم

شیوة آداب کجا من کجا؟

راه درازست به پهنا زدم

منّت کشتی غم اسباب داشت

[...]

زآن شرابم ده که بی خود سازدم

بی خود اندر گوشه ای اندازدم

من ب عمداً خود بر این دریا زدم

پای بر دنیا و ما فیها زدم