به ایرانیان گفت پس شهریار

که بر ما سرآمد بد روزگار

چنین گفت کاین گفتن نابکار

نه خوب آید از مردم هوشیار

کجا او بود من نیایم به کار

که او پهلوانست و گرد و سوار

به آواز گفت آن زمان شهریار

به گردان هشیار و مردان کار

که دستور باشد مرا شهریار

شدن پیش این دیو ناسازگار

تهمتن چنین گفت با شهریار

که هرگونه‌ای مردم آید به کار

یکی تخت پیروزه و میش‌سار

یکی خسروی تاج گوهر نگار

همه پاک با هدیه و با نثار

کشیدند صف بر در شهریار

بزد اسپ با نامداران هزار

ابا نیزه و تیر جوشن گذار

برین برنیامد بسی روزگار

که بر گوشهٔ گلستان رست خار

همانا که فرسنگ بودی هزار

اگر پای با راه کردی شمار

بهشتیست آراسته پرنگار

چو خورشید تابان به خرم بهار

فرستاده را گر کنم سرد و خوار

ندارم پی و مایهٔ کارزار

هزار استر و اسپ و اشتر هزار

ز دیبا و دینار کردند بار

یکی دژ برآورده از کوهسار

تو گفتی سپهرستش اندر کنار

ز گردان نگهبان دژ شد هزار

همه نامداران خنجر‌گذار

نشستن به یک خانه با شهریار

پرستنده او بود و هم غمگسار

یکی نامه بنوشت با گیر و دار

پر از گرز و شمشیر و پرکارزار

مرا تخت بربر نیاید به کار

اگر بد رسد بر تن شهریار

اگر صدهزارند و ما صدسوار

فزونی لشکر نیاید به کار