جهان بر جهانجوی تاریک شد

تن پیل واریش باریک شد

ز ناخوردنش چشم تاریک شد

تن نازکش نیز باریک شد

دلش تنگتر گشت و باریک شد

دوچمش ز اندیشه تاریک شد

چو خورشید را پشت باریک شد

ز دیدار شب روز تاریک شد

ز پرگار معنی که باریک شد

نویسنده را چشم تاریک شد

آنک بی آن روز تو تاریک شد

همچو دوکی گردنت باریک شد

نکته‌های مشکل باریک شد

بند طبعی که ز دین تاریک شد

هر کسی را در بهاران دل به گلزاری کشد

وین دل بدروز من سوی جفا کاری کشد

وقتی، ار این زارمانده دل به باغی خوش کنم

موکشان بازم غمش در کنج دیواری کشد

راز آن بت با که گویم چون مسلمانی نماند

[...]

همی گفت تا روز تاریک شد

همه تار خورشید باریک شد

گر سری در محفل آن چهره گلناری کشد

در چمن از سرو بلبل خط بیزاری کشد

هر که از دون همتی چون شیشهٔ ساعت دمی

برتری بر چون خودی جوید نگونساری کشد

همچو مجنون منصب آزادی ارزانیش باد

[...]